BİR GEZİ YAZISI ÖRNEĞİ

Bugün 18 Mart Pazar günü ve biz ailemiz ve ev sahibimiz ile Beykoz’dayız.Bu satırları ifil ifil esen rüzgarda semaverde kömür ateşinde pişen çayımızı yudumlarken yazıyorum.Karşımızda yeşil tepelerin manzarası,solumuzda meşe odununun yanarken etrafa yaydığı o güzel koku buradaki huzuru tanımlamak için yetiyor.Burada bugün yeni bir tat keşfettim.Aslında yeni bir kurabiye desem daha doğru olur.Makinede tırtıklı şekiller verilen bu kurabiyenin şekli kadar tadı da güzel.Burayı kaleme almamı sağlayan asıl şey ise temiz havası ve sakinliği.Abidin Dino buraları gezseydi,mutluluğun resmi olarak burayı çizmeyi tercih ederdi herhalde.Her ne kadar tasvir ederek burayı anlatmaya çalışsam da gezmeden olmuyor.Birazdan etler mangala verilecek.Kardeşimin “Abla bak köpeğe.” Demesiyle sağımda birkaç metre ilerde duran beyaz-sarı-kahverengi tüylü köpeği fark ettim.Az önce parktan döndük.Parka giderken de mevlit varmış,onu öğrendik.Pilav,ayran ve tulumba tatlısı ikram ediyorlardı,şanslı günümüzdeymişiz ki biz de iki tabak kadar ikramlardan yedik.Daha sonra parka gittik ve babamlarla beraber  maç yaptık.Tabii ben daha 4. Dakikada yoruldum,oyundan çıkacaktım fakat Mehmet Abi’nin ısrarıyla birkaç dakika daha oynadım.Tabii bu süre zarfının sonunda dayanamayıp oyundan çıktım.Çıktım çıkmasına da ben oyundan çıkınca oyuncu eksikliği olduğu için onlar da ben çıktıktan beş dakika sonra sahadan ayrıldı.Bankta oturup ders çalıştım,onlar da sohbet ettiler.Ha,az kalsın unutuyordum.Bizi ağırlayan kişi Akif Amca’ydı.Sanırım –yani büyük ihtimalle- Mehmet ağabeyin ,ağabeyiydi.Daha sonra eve döndük.Buranın ayrı bir havası var,insana huzur veriyor.Aynı zamanda çok temiz.Kuşların sesi,bütün pop starların sesinden daha,daha ve daha güzel.Mutluluğun sesi onlar,huzur kaynağı.Ömrüm boyu kuşların ötüşünü dinlesem,hiç sıkılmam herhalde.Şimdilik anlatacaklarım bu kadar.Aslında ne kadar anlatsam az,fakat gezmeliyim ki yazacak malzemem olsun..